- Δεν είναι άσχημο, το διαμέρισμά μου. Είμαι απ’ αυτούς που προτιμούν να μένουν στην πόλη, ποιος ξέρει γιατί. Αλλά... αυτό το σπίτι... Είναι ευχάριστο. Ισόγειο, δυο όροφοι και υπόγειο.
- Παράξενο. Το κοιτάζατε. Αρχίσατε να διασχίζετε τον δρόμο, τη λεωφόρο... Πείτε το όπως θέλετε... Αφαιρεθήκατε κοιτάζοντας το σπίτι μου, γι’ αυτό ο οδηγός τού αυτοκινήτου ίσα που πρόλαβε να αντιδράσει.
- Α... το καταλάβατε.
- Διασχίζατε...
- Αφηρημένος.
- ...κοιτάζοντας το σπίτι μου.
- ...Ναι.
- Απορώ, γιατί κοιτάζατε το σπίτι μου. Εγώ δε βρίσκω τίποτα το ιδιαίτερο στην πρόσοψη του σπιτιού μου.
- Ωραία μπύρα. Ξέρετε από μπύρες.
- Έχετε μεγάλη οικογένεια; Μου φαίνεστε  παντρεμένος.
- Α, ναι. Ναι. Εσείς;
- Ήμουν.
- Κι εγώ. Παντρεμένος και χωρίς παιδιά. Είμαι παντρεμένος.
- Ούτε εμείς είχαμε παιδιά. Η γυναίκα μου πέθανε.
- Η δική μου εξαφανίστηκε.
- Θέλετε άλλη;
- Τι άλλη;
- Άλλη μπύρα, δε θέλετε;
- Η  γυναίκα μου εξαφανίστηκε.
- Εξαφανίστηκε.
- Κάνω κατάχρηση της καλοσύνης σας.
- Ορίστε;
- Νομίζω πως κάνω κατάχρηση της καλοσύνης σας.
- Αυτές είναι κουβέντες που δε σημαίνουν τίποτα. Αφήστε τις φιλοφρονήσεις. Θέλετε άλλη μια;
- Εντάξει... Ναι. Ευχαριστώ. Μια εποχή... Φανταστείτε... Υπήρξε μια εποχή που οι μπύρες ήταν για μένα... ανάγκη. Κρεμόσουν από μια μπύρα. Μια μπύρα ήταν το παν. Πίνω μια μπύρα, πίνω τώρα μια μπύρα και ξαφνικά, ακόμα... Θα το πιστέψετε αν σας πω ότι μπορούσα να βάλω τα κλάματα την ώρα που έπινα μια μπύρα; Ένας άντρας που κλαίει επειδή πίνει μια μπύρα.
- Δεν είμαστε πάντα όπως φαινόμαστε, έτσι;
- Εγώ, πώς σας φαίνομαι;
- Εσείς. Ένας άνθρωπος... ξέρω \'γώ... Κανονικός... Με την καλή έννοια.
- Με ποια;
- Με την καλή έννοια. Είναι καλό να είναι κάποιος κανονικός. Νομίζω.
- Ναι.
- Η γυναίκα σας εξαφανίστηκε.
- Δεν ξέρω γιατί σας το είπα.
- Για να πιάσουμε την κουβέντα.
- Όχι. Γιατί χρειάζομαι βοήθεια.