Trouxeron a comida. O caldo galego estaba realmente substancioso e tiña unha presentación excelente. Apenas coñezo Galicia. Estiven aquí en tres ou catro ocasións, sempre –desgraciadamente– de paso. O caldo galego paréceme a quintaesencia da vida agraria galega. O caldo galego –como o caldo verde portugués– é o prato popular deste país. Este era o prato favorito do ditador Oliveira Salazar. O caldo verde portugúes está feito cos mesmos ingredientes que o galego, pero engadíndolle unhas poucas verzas que lle proporcionan aínda un gusto máis rústico e agrario. Cando menos no territorio correspondente a este idioma inventouse un caldo que goza dunha popularidade indiscutible. Este feito é importante. O país que crea un caldo deste tipo é que realmente loitou contra a miseria. Está claro: hai moitas maneiras de facer o caldo galego. En cociña, a trampa é constante e indefectible. Na cociña que se fai hoxe, a trampa é permanente. Agora, o feito de elaborar un prato popular, substancioso, aceptado por todas as casas co lume prendido –na lareira ou no fogón– e aceptado, sobre todo, pola xente do país, é digno de admiración. Un prato de caldo tivérono mesmo os galegos máis pobres, aínda que non levantasen nin unha palla da terra. Noutros lados téñeno pasado peor, creo eu.